Imię: Dune
Przezwisko: Zbyt krótkie imię by dało się cokolwiek sklecić.
Motto: ,,Życie to nie bajka. Nie ma żadnej gwarancji Happy End’u.”
Wiek: 3 lata
Płeć: Wadera
Charakter: Dune miała sporo czasu, by przekonać się ,że życie nie wygląda tak samo jak w bajkach. Doświadczyła paru negatywnych emocji i o wiele mniej tych pozytywnych. Już dawno zapomniała jak jest marzyć i śnić o absurdach, które i tak się nie spełnią. Podejmując każdą decyzję, opiera się na ostrożności, sprycie i rozwadze.. Rzadko się śmieje, jedynie co to uśmiecha się lekko pod nosem gdy nie nie patrzy. Nie przepada za towarzystwem innych wilków, często unika niepotrzebnych spotkań.Uwielbia odgłosy ciszy, oraz posiada talent do zapamiętywania mało istotnych szczegółów, za to tymi bardziej ważnymi faktami zwykle nie zaprząta sobie głowy. Przez swoją drobiazgowość jest też bardzo pamiętliwa. Mogłaby być wyrozumiała dla równowagi emocji, gdyby nie fakt, że ,,pamięć'' i ,,zemsta" bardzo często mylą się jej bez opamiętania. Jednak jest pewien wyjątek jej chłodu serca...jeśli już się jej ktoś przypodoba, ceni go sobie nad życie, nie pozwala by ten odszedł bez pożegnania, stawia go sobie wyżej od siebie i pozwala być bita i poniżana tylko i wyłącznie dla jego dobra.
Za to wszystko odwraca się podczas ,,troszeczkę mniej pożądanej'' w jej oczach osoby. Nie potrafi ukryć negatywnych emocji, więc uważaj, gdyż nikt jeszcze dotąd nie wpadł nie wpadł na pomysł z kagańcem.
Lubi:
•Słońce
• Upał
• Ciszę i prywatność
Nie lubi
• Wścibskości (u innych wilków )
• Zbytnich optymistów
• Bycia popychadłem
Boi się:
•że ktoś będzie miał nad nią absolutną władzę, bez przerwy rozstawiał ją po kątach.
•kompletnej bezradności i zależności od innych.
Aparycja: Dune to dość wysoka, dobrze zbudowana wadera z długim, szkarłatno-kremowym futrem i zawsze stojącymi jak na baczność uszami. Ma turkusowe oczy i opuszki łap, które delikatnie lśnią w ciemnościach. Nosi biżuterię, głównie złote krążki w uszach i wisiorek z wizerunkiem kryształowego Sfinksa, ale zdarza jej się zakładać na wielkie okazję złotą obrożę z klejnotem.
Hierarchia: Zwykły członek
Profesja: Mag
Żywioł: Sen
Moce:
• Spacery duchem po świecie, podczas snu.
• Porozumiewanie się z duchami. Zwykle tymi tułającymi się po świecie, a te często zaklina w przeróżnych przedmiotach.
• Zamiana energii życiowej (główny materiał budulcowy dusz) na magię miotającą
• Wyczuwanie magii -jak zapachu- w powietrzu.
Umiejętności:
• Jej dusza nie jest tak dobrze przypisana jej dotychczasowemu ciału, więc zdarza się jej odczytu do czasu ,,wyskoczyć ze skóry”. Jako duch jest złożona z czystej energii, więc może przerabiać samą siebie na magię miotającą. Nawet jeśli przetrwa jedynie skrawek jej duszy, może się zregenerować, czerpiąc energię z innych żyjących stworzeń.
• Zna mowę duchów, tak zwaną Sirithar. Wyłącznie jeden język jest dość dużym ułatwieniem dla zagubionych duszyczek, które mogą bezproblemowo porozumiewać się ze sobą nie patrząc na ich dawną kulturę i pochodzenie.
Historia: Pochodzi z dalekiego wschodu, z krainy słońca i piasku, gdzie nikt nie stąpał po niczym innym niż po pustyni. Tamtejsze pustynne wilki nie znały drzew, ani dużych trawożerców, a byli wręcz uzależnieni od rzeki jaka przepływała przez ich tereny. Wilk pustyń może i miały duże problemy z przeżyciem w tamtych krainach, ale to nie przeszkodziło im zbytnio w założeniu dużej i silnej watahy. Dla ochrony przed prażącym słońcem kopali głębokie nory z mnóstwem korytarzy. Tam też rozwijało się rzemiosło, nauki i religia. Pustynne wilki miały swoje bóstwa, a jednym z ważniejszych był bóg Snu - Murtun. A wadera była jego kapłanką.
Wychowywali ją na kapłana odkąd zaczęła mieć prorocze sny. Był to znak od Murtuna, że ten wilk ma w sobie potencjał magiczny. Oczywiście pustynne wilki nie zamierzały tego ignorować, więc szybko brały sprawy w swoje łapy. Ale czy robili to dobrze? Cóż...z jej osobistego doświadczenia można spokojnie powiedzieć, że byli okropni. Traktowali kapłanów jak święte relikwie, przedmioty. Według nich byli tylko pionkami boga snów do przekazywania swojej woli wszystkim wiernym. Wilki ubierały ich w drogie, kaszmirowe szaty, nie pozwalali wychodzić na powierzchnię, zamykali w podziemnych złotych kaplicach i kazali się modlić o dobro wszystkich wilków. Nie dane im było angażować się w sprawy polityczne oraz militarne watahy, nie widzieli o absolutnie niczym dziejącym się na pustyni. Ale najgorsze były święte noce…
Dune spała wtedy na marmurowym stole pośrodku sali modlitewnej, a wokół niej klęczeli setki - chcących usłyszeć jej sny - wilków. Podczas świętych nocy nie mogła spać. Ciągłe pokasływania, szuranie, skrobanie oraz świadomość, że gapią się na nią setki wścibskich oczu doprowadził ją do skraju wyczerpania. Wszystkiego dopełniała ta bliska obecność obcych wilków więc nigdy nie czuła się w ich towarzystwie bezpieczna. Ale pewniej nocy nagromadziło się tego już za wiele. Gdy ktoś próbował ,,wziąć kawałek jej osoby dla osobistych celów duchowych", miała absolutnie dość tego chorego miejsca. Więc uciekła. Daleko od piaskowych wilków i tej ich cholernej religii. Opuściła pustynię raz na zawsze i zamieszkała w gęstych, zielonych lasach starając się znaleźć nowy dom.
Rodzina: Została całkowicie odseparowana od rodziny gdy tylko została kapłanką, więc...nie pamięta ich ani trochę.
Zauroczenie: Jakoś nigdy nie miała czasu na szukanie miłości,
Partner: Brak
Potomstwo: Nie ma nic przeciwko maluchom, ale na razie nie ma ani jednego.
Patron: Myalo
Talizman: Zawsze nosi na szyi wisiorek z wizerunkiem Sfinksa. Przypomina jej o dawnym domu, a jednocześnie pomaga jej w krytycznych sytuacjach. Kamień z którego wykuto zawieszkę, nazywano w jednoczenie rodzinnych stronach kryształem dusz. Można przypisywać do niego duchy, które utraciły już swoje ciało, a potem czerpać z nich energię. Jest dla wadery awaryjnym źródłem magii, gdyby kiedyś sama dała z siebie zbyt wiele.
Próbka głosu: Halsey - Castle
Towarzysz: Brak
Dodatkowe informacje: Cierpi na bezsenność. Boi się własnych snów, przez co często zarywa nockę. Chociaż wie, że to niezdrowe i tak woli TO,niż demony w jej koszmarach. Teoretyczne to tylko sny, ale wadera nie jest tego tak do końca pewna.
• Dune nie ma ogona, co wiąże się to z pewną rodzinną tradycją, praktykowaną u wszystkich kapłanów boga snów. Murtun jak i wszystkie bóstwa dalekiego wschodu nie posiadają ogonów, co było symbolem ich wielkiej wolności i mocy magicznej. Ogon jest jak lina wiążąca ciało i duszę razem. Bez niego duch kapłana może co noc opuszczać swoje ciało i - jak wierzyły pustynne wilki- spotykać się sam na sam z bogiem snów. Ile w tym prawdy? Więcej niż sobie wyobrażasz.
Przedmioty: brak
Statystyki:
• Siła: 8
• Zwinność: 6
• Siła magiczna: 12
• Wytrzymałość: 6
• Szybkość: 8
• Inteligencja:10
ZK: 0
Pochwały 0
Ostrzeżenia:0
Poziom:0
Właściciel: Finka
Przezwisko: Zbyt krótkie imię by dało się cokolwiek sklecić.
Motto: ,,Życie to nie bajka. Nie ma żadnej gwarancji Happy End’u.”
Wiek: 3 lata
Płeć: Wadera
Charakter: Dune miała sporo czasu, by przekonać się ,że życie nie wygląda tak samo jak w bajkach. Doświadczyła paru negatywnych emocji i o wiele mniej tych pozytywnych. Już dawno zapomniała jak jest marzyć i śnić o absurdach, które i tak się nie spełnią. Podejmując każdą decyzję, opiera się na ostrożności, sprycie i rozwadze.. Rzadko się śmieje, jedynie co to uśmiecha się lekko pod nosem gdy nie nie patrzy. Nie przepada za towarzystwem innych wilków, często unika niepotrzebnych spotkań.Uwielbia odgłosy ciszy, oraz posiada talent do zapamiętywania mało istotnych szczegółów, za to tymi bardziej ważnymi faktami zwykle nie zaprząta sobie głowy. Przez swoją drobiazgowość jest też bardzo pamiętliwa. Mogłaby być wyrozumiała dla równowagi emocji, gdyby nie fakt, że ,,pamięć'' i ,,zemsta" bardzo często mylą się jej bez opamiętania. Jednak jest pewien wyjątek jej chłodu serca...jeśli już się jej ktoś przypodoba, ceni go sobie nad życie, nie pozwala by ten odszedł bez pożegnania, stawia go sobie wyżej od siebie i pozwala być bita i poniżana tylko i wyłącznie dla jego dobra.
Za to wszystko odwraca się podczas ,,troszeczkę mniej pożądanej'' w jej oczach osoby. Nie potrafi ukryć negatywnych emocji, więc uważaj, gdyż nikt jeszcze dotąd nie wpadł nie wpadł na pomysł z kagańcem.
Lubi:
•Słońce
• Upał
• Ciszę i prywatność
Nie lubi
• Wścibskości (u innych wilków )
• Zbytnich optymistów
• Bycia popychadłem
Boi się:
•że ktoś będzie miał nad nią absolutną władzę, bez przerwy rozstawiał ją po kątach.
•kompletnej bezradności i zależności od innych.
Aparycja: Dune to dość wysoka, dobrze zbudowana wadera z długim, szkarłatno-kremowym futrem i zawsze stojącymi jak na baczność uszami. Ma turkusowe oczy i opuszki łap, które delikatnie lśnią w ciemnościach. Nosi biżuterię, głównie złote krążki w uszach i wisiorek z wizerunkiem kryształowego Sfinksa, ale zdarza jej się zakładać na wielkie okazję złotą obrożę z klejnotem.
Hierarchia: Zwykły członek
Profesja: Mag
Żywioł: Sen
Moce:
• Spacery duchem po świecie, podczas snu.
• Porozumiewanie się z duchami. Zwykle tymi tułającymi się po świecie, a te często zaklina w przeróżnych przedmiotach.
• Zamiana energii życiowej (główny materiał budulcowy dusz) na magię miotającą
• Wyczuwanie magii -jak zapachu- w powietrzu.
Umiejętności:
• Jej dusza nie jest tak dobrze przypisana jej dotychczasowemu ciału, więc zdarza się jej odczytu do czasu ,,wyskoczyć ze skóry”. Jako duch jest złożona z czystej energii, więc może przerabiać samą siebie na magię miotającą. Nawet jeśli przetrwa jedynie skrawek jej duszy, może się zregenerować, czerpiąc energię z innych żyjących stworzeń.
• Zna mowę duchów, tak zwaną Sirithar. Wyłącznie jeden język jest dość dużym ułatwieniem dla zagubionych duszyczek, które mogą bezproblemowo porozumiewać się ze sobą nie patrząc na ich dawną kulturę i pochodzenie.
Historia: Pochodzi z dalekiego wschodu, z krainy słońca i piasku, gdzie nikt nie stąpał po niczym innym niż po pustyni. Tamtejsze pustynne wilki nie znały drzew, ani dużych trawożerców, a byli wręcz uzależnieni od rzeki jaka przepływała przez ich tereny. Wilk pustyń może i miały duże problemy z przeżyciem w tamtych krainach, ale to nie przeszkodziło im zbytnio w założeniu dużej i silnej watahy. Dla ochrony przed prażącym słońcem kopali głębokie nory z mnóstwem korytarzy. Tam też rozwijało się rzemiosło, nauki i religia. Pustynne wilki miały swoje bóstwa, a jednym z ważniejszych był bóg Snu - Murtun. A wadera była jego kapłanką.
Wychowywali ją na kapłana odkąd zaczęła mieć prorocze sny. Był to znak od Murtuna, że ten wilk ma w sobie potencjał magiczny. Oczywiście pustynne wilki nie zamierzały tego ignorować, więc szybko brały sprawy w swoje łapy. Ale czy robili to dobrze? Cóż...z jej osobistego doświadczenia można spokojnie powiedzieć, że byli okropni. Traktowali kapłanów jak święte relikwie, przedmioty. Według nich byli tylko pionkami boga snów do przekazywania swojej woli wszystkim wiernym. Wilki ubierały ich w drogie, kaszmirowe szaty, nie pozwalali wychodzić na powierzchnię, zamykali w podziemnych złotych kaplicach i kazali się modlić o dobro wszystkich wilków. Nie dane im było angażować się w sprawy polityczne oraz militarne watahy, nie widzieli o absolutnie niczym dziejącym się na pustyni. Ale najgorsze były święte noce…
Dune spała wtedy na marmurowym stole pośrodku sali modlitewnej, a wokół niej klęczeli setki - chcących usłyszeć jej sny - wilków. Podczas świętych nocy nie mogła spać. Ciągłe pokasływania, szuranie, skrobanie oraz świadomość, że gapią się na nią setki wścibskich oczu doprowadził ją do skraju wyczerpania. Wszystkiego dopełniała ta bliska obecność obcych wilków więc nigdy nie czuła się w ich towarzystwie bezpieczna. Ale pewniej nocy nagromadziło się tego już za wiele. Gdy ktoś próbował ,,wziąć kawałek jej osoby dla osobistych celów duchowych", miała absolutnie dość tego chorego miejsca. Więc uciekła. Daleko od piaskowych wilków i tej ich cholernej religii. Opuściła pustynię raz na zawsze i zamieszkała w gęstych, zielonych lasach starając się znaleźć nowy dom.
Rodzina: Została całkowicie odseparowana od rodziny gdy tylko została kapłanką, więc...nie pamięta ich ani trochę.
Zauroczenie: Jakoś nigdy nie miała czasu na szukanie miłości,
Partner: Brak
Potomstwo: Nie ma nic przeciwko maluchom, ale na razie nie ma ani jednego.
Patron: Myalo
Talizman: Zawsze nosi na szyi wisiorek z wizerunkiem Sfinksa. Przypomina jej o dawnym domu, a jednocześnie pomaga jej w krytycznych sytuacjach. Kamień z którego wykuto zawieszkę, nazywano w jednoczenie rodzinnych stronach kryształem dusz. Można przypisywać do niego duchy, które utraciły już swoje ciało, a potem czerpać z nich energię. Jest dla wadery awaryjnym źródłem magii, gdyby kiedyś sama dała z siebie zbyt wiele.
Próbka głosu: Halsey - Castle
Towarzysz: Brak
Dodatkowe informacje: Cierpi na bezsenność. Boi się własnych snów, przez co często zarywa nockę. Chociaż wie, że to niezdrowe i tak woli TO,niż demony w jej koszmarach. Teoretyczne to tylko sny, ale wadera nie jest tego tak do końca pewna.
• Dune nie ma ogona, co wiąże się to z pewną rodzinną tradycją, praktykowaną u wszystkich kapłanów boga snów. Murtun jak i wszystkie bóstwa dalekiego wschodu nie posiadają ogonów, co było symbolem ich wielkiej wolności i mocy magicznej. Ogon jest jak lina wiążąca ciało i duszę razem. Bez niego duch kapłana może co noc opuszczać swoje ciało i - jak wierzyły pustynne wilki- spotykać się sam na sam z bogiem snów. Ile w tym prawdy? Więcej niż sobie wyobrażasz.
Przedmioty: brak
Statystyki:
• Siła: 8
• Zwinność: 6
• Siła magiczna: 12
• Wytrzymałość: 6
• Szybkość: 8
• Inteligencja:10
ZK: 0
Pochwały 0
Ostrzeżenia:0
Poziom:0
Właściciel: Finka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz