Moim główną trasą wędrówek były korony drzew, w nich czułam się
bezpiecznie i ukryta przed wzrokiem ciekawskich. Otoczona przez ciemność
stawiałam z gracją łapy na chropowatej korze, wbijając pazury w drewno.
Najlepsze były momenty gdy zmuszona byłam do przeskakiwania z jednej
drogi na drugą, jednak zdarzało się to rzadko, ponieważ gałęzie
zazwyczaj owijały się wokół siebie tworząc mosty i kładki. Drzewa w ten
sposób podpierały i wspierały się nawzajem oddając sobie energie. Błogą
cisze i spokój zakłóciła czyjaś rozmowa, byłam jednak na tyle grzeczna
by nie podsłuchiwać innych. Jeden z rozmówców nakrzyczał na swojego
towarzysza i ruszył przed siebie, podążyłam za białym szczeniakiem.
Dziwiło mnie co taki malec robi o tej porze dnia. Gdy skradałam się
wśród gałęzi, na swoje nieszczęście położyłam łapę w nieodpowiednim
miejscu wywołując chroboty i szmery. Malec podskoczył i warknął:
-Wyłaź-Zeskoczyłam z gracją na ziemie, zapadając się w miękką ściółkę,
po czym wyszłam z krzaków, które dotychczas osłaniały mnie przed
wzrokiem malca. Basior przyglądał mi się bezczelnie, jakby widział
potwora albo istotę z innej planety. Właśnie tego nienawidziłam,
zmrużyłam gniewnie oczy. Słysząc niemrawe
-Oh, przepraszam. Myślałem że jesteś kimś innym- Odpowiedziałam po dłuższej chwili z wrogością:
-Nie nauczono cię, że nie wolno tak się na innych gapić?!-Szczeniak
lekko zakłopotany spuścił wzrok i nie odpowiedział. Odchrząknęłam i
zapytałam oschle po dłuższej chwili:
-Jak masz na imię?
-Meliendore, ale może mi pani mówić Mello- Odetchnęłam głęboko i odparłam przyjaźniej:
-Jestem Annabell. Radzę ci na przyszłość byś się tak nie wpatrywał w
wady innych bo jeszcze możesz tego pożałować. -Podeszłam do malucha i
zapytałam:
-Co ty tu robisz? Zgubiłeś się?
-Nie, należę do watahy porannych gwiazd, a co z tobą? Jesteś wrogiem czy
przyjacielem- Maluch położył uszy po sobie i obnażył kły uginając przy
tym przednie łapy. Roześmiałam się i użyłam ogona by przewrócić
szczeniaka, stanęłam nad nim i oznajmiłam rozbawiona:
-Należę do tej watahy dłużej niż ty ,więc nie fikaj. Jednak twoje
zachowanie jest godne podziwu- Pomogłam basiorkowi wstać. Zanim jednak
się zorientowałam leżałam na ziemi powalona przez coś czarnego. Był to
demon, który warcząc przyłożył jedną ze swoich szczęk do mojego gardła.
Gdy miałam użyć swojej mocy by go trochę uspokoić usłyszałam głos Mello:
-Leorio, zostaw ją!-Demon zeszedł ze mnie i stanął za białym szczeniakiem. Spojrzałam na malca i zapytałam:
-Dlaczego on cię słucha?-Byłam pod wrażeniem, ponieważ mnie żaden demon którego przywołam nie słucha .
(Mello?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz