Impreza..
Basior musiał mieć na myśli rzekome tańczące cienie. Właściwie, to nie
mogłam ich nazwać rzekomymi. W zapadającym powoli mroku doskonale było
widać ciemne sylwetki, które tańczyły na tle nieznanego mi źródła
światła.
-A po co byśmy tutaj przychodzili?-Odpowiedziałam pytaniem na pytanie,
ruszając w stronę schodów. Lelou dorównał mi kroku i po chwili oboje
kroczyliśmy po drewnianych schodkach budynku, które zakryte były przez
daszek. Nie wiedzieć czemu, z każdym stopniem czułam, jak niknie pewność
siebie, którą przecież jeszcze przed chwilą posiadałam. Ukradkiem
spojrzałam na towarzysza, nie wydało mi się jednak, by on odczuwał to
samo. Jego oczy błądziły od grubych balustrad, podtrzymujących dach po
ciemne ściany budynku. W końcu w tunelu zjawiło się światełko, a nasze
łapki powoli zbliżały się do końca schodów. Wilk zatrzymał się przed
wejściem, ustępując mi tym samym miejsca. Przywołując do siebie całą
utraconą wcześniej pewność siebie wkroczyłam do środka, mrużąc lekko
oczy. Pierwszym, co sprawiło, iż na powrót się rozszerzyły był na pewno
bogaty wystrój wnętrza. Okrągły sufit przyozdabiany był wytwornie
różnymi rzeźbieniami, których kształtów nie da się nawet określić. Sala
była pusta, idealnie było widać podłogę, na której tym razem zamiast
drewna znajdował się rzeźbiony kamień. Miejsce to jednak nie byłoby tak
wspaniałe, gdyby nie cienie, które nie przerywały tańca. Mimowolnie
utkwiłam w nich wzrok, lustrując każdy ruch. Mavis powiedziała mi
niegdyś, że należy się wsłuchać, aby usłyszeć to, co dla kogoś jest
niesłyszalne, lub szpetne pod swoją prawdziwą formą. A bynajmniej tak mi
się wydaje, nie wiem, byłam wtedy jeszcze małym, pyskatym szczeniakiem i
nie widziało mi się wsłuchiwanie w bezsensowne dźwięki.
Teraz jednak, tylko obserwując ruch postaci byłam wstanie usłyszeć
muzykę. Nie tyle usłyszeć ją, co zobaczyć cały ten bankiet. Sala wcale
nie była już pusta! Widzialam stoły, zapchane różnorakim jedzeniem,
którego zapach sprawiał, że ślinka ciekła. Słyszałam ciche chichoty i
rozmowy niektórych osób, akurat nie tańczących. Widziałam kobiety w
kolorowych sukniach i mężczyzn w garniturach, których ubrania mieszały
się między sobą i wirowały, niczym parasolki, tańcząc. Widziała
orkiestrę, stanowiącą muzyczne uzupełnienie całego wydarzenia. Dyrygent z
gracją poruszał ręką, zarządzając tym samym swoimi ludźmi. Wbrew
własnej woli zaczęłam podrygiwać głową i wymachiwać ogonem tak, jakbym i
Ja była częścią tego przyjęcia.
Musiałam wyglądać idiotycznie: Drobna czarna wadera, widoczna na
kilometr przez swoje oczy i pręgi, które teraz jarzyły się tak, że lekko
mieszały się z otoczeniem, patrząca na jakieś wyimaginowane cienie i
wturująca do nie grającej muzyki. W sumie, często słyszę, że jestem
dziwna, więc nie robiło mi to różnicy. Tyle, że tym razem “dziwna” nie
znaczyłoby wcale tyle co domniemana “socjopatka”, a wariatka, dająca się
ponieść bujnej fantazji niczym paromiesięczny bachor. Tak czy tak,
nadal byłam dziwna. Bycie dziwnym jest chyba u nas rodzinne.
Lelou zaśmiał się, widząc to. Podskoczyłam, nawet nie świadoma tego, że
wszedł do środka. Natychmiast przerwałam czynność i spojrzałam na niego.
-Poniósł Cię klimat i postanowiłaś zatańczyć?-Zarzucił luźno widząc, że wyrwał mnie z głębokiego transu.
-Nie!-Niemal od razu zaprzeczyłam, po chwili jednak wypaliłam.-Chociaż, w
w sumie, to czemu nie?-Moment moment..czy Ja naprawdę to powiedziałam? Mój
język chyba ostatnio mi się sprzeciwia aż nadto..
Zabijcie mnie.
<Lelou? Labada xD>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz