Od Tul do Leloucha

- W porządku... Chodźmy więc do medyka - westchnęłam i zwiesiłam łeb. Nie znosiłam lekarzy. Nigdy nic dobrego z wizyty u nich nie wychodzi. Tylko ból i płacz. Czy tylko ja mam takie przeżycia?

Siedziba medyczna znajdowała się kilkadziesiąt drzew dalej. Przy kilku "gniazdach" z gałęzi i innych materiałów siedziały dwie wilczyce. Jedna z nich była cała szara, a druga kremowo-brązowa.

- To są Meredith i Esmeralda. Są medykami w naszej watasze.

- Witaj, jesteś tu nowa? - zapytała Meredith.

- Tak, przed chwilą dołączyłam. Jestem Tul

- Coś się stało? - dołączyła druga wadera. Przez chwilę stała z tyłu, ale zainteresowała się tym kto przyszedł.

- Tul kuleje - odpowiedział Lelouch - czy mogłybyście sprawdzić co jej jest?

Obie kiwnęły głowami i zaprowadziły mnie do jednego z posłań. Położyłam się, a one obejrzały moją kończynę.

Przyjemnie było leżeć w cieniu wielkiego dębu w tak ciepły dzień. Niebo bez ani jednej chmury, lekki wiatr mierzwiący sierść. Ach... Wszystko to sprawiło, że leżąc zasnęłam. Obudził mnie rwący ból w biodrze.

- Wytrzymaj, to tylko przez chwilę - powiedziała do mnie szara lekarka. Moją sierść pokrywała ciemnoniebieska maź.

- Masz skręcone kolano. Za moment je nastawimy. To jest maść rozluźniająca. 

- To czemu tak boli? - warknęłam.

- Efekt uboczny?

Po około godzinie oddaliliśmy się od lecznicy.

- Lepiej?

- Tak, chyba tak - noga jeszcze odrobinę bolała, ale przynajmniej mogłam normalnie chodzić.

- To świetnie. To co chcesz zobaczyć?

- Umm... Może jakieś jezioro albo rzekę? Jest tak ciepło... Chętnie bym popływała - uśmiechnęłam się do towarzysza. Ten odpowiedział mniej wyraźnym gestem.

- Martwisz się o Nami? Kto to?

- To moja siostra. Nie potrafię jej opuścić. Jest moim oczkiem w głowie - westchnął głęboko.

- Nie martw się - szturchnęłam go lekko w bok - jeśli jest z kimś jeszcze na pewno nic jej się nie stanie.

< Lelouch? Lekarze to zło >