Popatrzyłam zdziwiona na Zuko i Yuko. Wyglądali, jakby się znali. Nawet bardzo dobrze.
- Poznałaś już Yuko, Ash?- zapytał basior, śmiejąc się.
- Owszem- kiwnęłam łbem.- Przecież widać. A...
- To mój braciszek- przerwała wadera.- Nie mówił ci?- popchnęła wilka.- Powinieneś jej wszystko wyśpiewać, jaką to masz wspaniałą siostrę!
- Nie było okazji- mruknął z uśmiechem.- Ale wiedzę, żeście same na siebie wpadły.
- Zukuś, to nie zmienia faktu, że mogłeś wcześniej przedstawić mi moją szwagierkę- mruknęłam, patrząc na niego z wyrzutem, po czym zaczęłam chichotać.
- Jestem pewien, że szybko nadrobicie stracony czas.
Westchnęłam, wznosząc oczy ku niebu. Po chwili na polankę wbiegła dwójka wilków. Basior miał czarną sierść, zaś wadera w tym samym odcieniu, tyle że poprzecinaną gdzieniegdzie błękitnymi i białymi akcentami. Byli do siebie podobni-jak rodzeństwo, ktoś by rzekł. Co zresztą zgadzało się z prawdą.
- Leloś, Nami!- krzyknęłam.- Chodźcie, poznacie ciocię!
Oboje szybko podbiegli, po czym wyściskali wilczycę.
- Yuko!- krzyknął Lelou.- Dawno cię tu nie było!
- Miło cię widzieć!- dodała Nami.
- Was też, szkraby. Wyrośliście.
- Zaraz, zaraz- uniosłam łapki.- Wy się znacie?!
- Ciocia kilka razy nas odwiedzała, ale chyba akurat wtedy cię nie było, mamo. Nauczyła mnie trochę, jak chronić Nami.
- Nie potrzebuję obrony, Leloś!- krzyknęła siostra.
W powietrzu wisiała kłótnia pod stałym schematem. Postanowiłam interweniować, zanim obudzą cały las.
- Potem to dokończycie. Nami, brat się o ciebie chce po prostu troszczyć. A ty, Leloś, dawaj jej trochę więcej swobody.
Zerknęłam ponownie w stronę Yuko. Nadal czułam się dziwnie na myśl, że tak długo nie wiedziałam o więzi pomiędzy nią, a Zuko.
Wadera jednak zniknęła. Zaczęłam rozglądać się dookoła, szukając w śniegu śladów jej łap. Nagle coś uderzyło mnie w tył łba. Szybko się odwróciłam, słysząc równocześnie słowa wykrzykiwane przez waderę:
- Bitwa na śnieżki!
< Yuko? Nieco nijakie, no ale...xd >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz