- Spodziewałem się większego rozlewu krwi, a nie jakiegoś śledztwa…- rzekła postać. W tedy już wiedziałam kto to. Jedyny bóg co ceni sobie tak rozlew krwi to Tataki- bóg wojny, krwi i walki. W końcu kto bardziej lubi walkę od niego?
- Wybacz, że się na nas zawiodłeś…- powiedziałam oschle. Po chwili poczułam jak ktoś uderza mnie delikatnie łapą w moją przednia kończynę. Był to Ays. Chyba był to znak bym była troszkę milsza, ale ja tylko zarzuciłam łbem. Mam szacunek do bogów, nie będę zabawką do walki. Jednak moje przemyślenia zostały przerwane śmiechem boga. Wilk po chwili wyszedł z korytarza i pokazał nam się w pełni. No i miałam racje. Ów wielki Tataki się znalazł! Basior był od nas większy o jakąś głowę, może i nawet więcej. Pokrywała go sierść w czarnym i brązowym odcieniu, a mądre oczy lustrowały moją osobę i towarzyszącego mi basiora.
- Jeśli mogę wiedzieć, czego od nas chcesz? Bo to, że tu spadliśmy chyba jest twoją sprawką…- powiedziałam.
- I pewnie myślicie, że cyklopy to też moja robota? No to może nie będę wam mieszał w głowie i nie będę kłamał: moja jest więc to praca- uśmiechną się Tataki po czym ciągną dalej- Brakowało mi ostatnio jakieś walki z cyklopami. No wiec upatrzyłem sobie twojego czarnego towarzysza po czym stworzyłem cyklopa. Mieli trochę powalczyć a, że ty się dołączyłaś to poszło tylko na moja korzyść. Ale jak zobaczyłem, że chcecie zbadać sprawę tych moich kolejnych cyklopów, bo one też były stworzone przeze mnie. Miałam w tedy nadzieje, że powalczycie, ale nie. Dlatego wymyśliłem coś innego… Chodźcie za mną- skończył bóg wojny i ruszył w głąb korytarza. Spojrzałam na Ays’a. Basior wyglądał jak by był ciekawy całej sprawy, więc ja westchnęłam tylko i zaczęłam iść za Tatakim, a Aysuke za mną.
Korytarz nie wyglądał na jedno z przyjemniejszych miejsc. Z ścian spadało od czasu do czasu trochę ziemi, natrafialiśmy na kałuże błota, a to wszystko przyozdabiały jeszcze dziwne okrzyki. Przyprawiały mnie o dreszcze. Kontem okna spojrzałam na Ays’a. Basior delikatnie i powoli stąpał po ziemi, tak, że jego łapy wyglądały jak by ktoś go uczył wiele lat chodzić z gracją, a głowę trzymał wysoko i pewnie jak odważny poszukiwacz skarbów który właśnie przechodzi jednym z korytarzy które znajdowały się w Kopalni Króla Salomona. Oczy rozglądały się na boki w poszukiwaniu czegoś co by mogły obadać, lecz za każdym razem szybko wracały na swoje miejsce, bo korytarz nie dawał szczególnie ciekawych rzeczy do obejrzenia. Na szyi za to jego klejnot błyskał delikatnie. Westchnęłam po czym wbiłam wzrok w ziemię i zaczęłam nucić jedną w moich ulubionych melodii.
- Dotarliśmy moi wojo… przyjaciele- wyrwał mnie z marzycielskiego stanu głos Tatakiego. Chwila… Czemu się poprawił? Co chciał powiedzieć? Coś mi tu nie pasuje. Coraz większe mam podejrzenia niecnego planu ze strony boga wojny.
- A tak właściwie to gdzie dotarliśmy, jeśli można wiedzieć?- powiedział Aysuke i wyszczerzył w uśmiech kły.
- Nie szczerz się tak. A co do tego gdzie jesteśmy to zaraz zobaczycie…- powiedział zimno Tataki i się zatrzymał patrząc przed siebie. Ja i mój towarzysz zrobiliśmy to samo. Dostrzegliśmy pochodnie które oświetlały jakieś duże pomieszczenie. Teraz jeszcze bardziej dało się słychać dziwne krzyki.
- No, zapraszam!- krzykną bóg po czym wszedł do pomieszczenia. Na końcu był spadek
więc po chwili go nie widzieliśmy już basiora. Pokazałam łbem na
pomieszczenie po czym popatrzyłam na Ays’a. Ten skiną głową po czym
ruszył na Tatakim. Wzięłam głęboki wdech i szłam po chwili za nim. To co
dostrzegłam, trochę mnie przeraziło. Była to arena walk. Arena walk
Tatakiego, a raczej osób jakie sobie znalazł. Na środku było ogromne
wgłębienie w ziemie wykończone na dole. To właśnie tam odbywały się
walki. Tam, na dole widać było na ziemi i na ścianach plamy krwi. Od
góry było to ogrodzone siatką, tak, by nikt z góry tam nie spadł. Wokół
była wykończona sala po której kręcili się służący Tatakiego. A wszystko
jak dostrzegłam wcześniej, przyozdabiały pochodnie. Zwróciłam wzrok na
boga wojny, który zasiadł na ogromnym skalnym tronie. Po bokach było
widać poddanych którzy trzymali na grzbietach tace z jedzeniem i piciem.- Wyjaśnisz co to ma znaczyć…- powiedziałam i razem z Ays’em usiadłam przed patronem.
- A więc postanowiłem, że będzie moimi nowymi wojownikami którzy będą walczyć na arenie!- wykrzykną Tataki.
- Że co przepraszam bardzo?!- wstałam podburzona.
- Riki, spokojnie zaraz wszystko wyja…- zaczął Ays jednak mu przerwałam szybko.
- Spokojnie?! Znalazł się jakiś wielki pan wojny który chce zrobić z nas swoje maskotki do walki, a ty mówisz spokojnie?! Ays, ja wiem dżentelmenstwo i ta kultura, ale nie pozwolę by ktoś, nawet bóg sobie ze mnie robił żarty! Już raz doświadczyłam tego jak ktoś sobie tylko mną się bawił i nic nie było na poważnie. I teraz tak też będzie pewnie! Wsadzi nas na arenie i weźmie hydrę do walki z nami lub dwie! O nie, nie w życiu! Słuchaj ty bogu smrodku, nie jesteś żadnym bogiem tylko wypierdkiem z czeluści siódmego piekła któremu się nudziło zbudował sobie arenę pod ziemią i szuka ,,chętnych” wilków do walki. Myślisz, że wszyscy się na to zgodzą jakich weźmiesz? Że zastraszysz mocą? O nie, niczym nie zastraszysz bo nie jesteś bogiem tylko kimś komu się wydaje, że może wszystko!- krzyknęłam i stanęłam pewnie przed bogiem. C-co ja właśnie zrobiłam? Chyba miałam nie wyładowanie emocje… Chciałam się skulić i przeprosić zaraz, ale jeśli zaczęłam to i skończę. Po chwil słabości ułożyłam jeszcze pewnie łapy i z powagą na pyszczku spojrzałam na Tatakiego. Czekałam na to co powie. Aysuke wstał i podszedł do mnie. Nie zwróciłam jednak uwagi na niego tylko czekałam na boga wojny. Ten wstał i zszedł z tronu patrząc na mnie.
<Aysuke? Wybacz, że tak bardzo emocjonalnie, ale jak pisałam zarys opowiadania to miałam jakieś nie wyżyte emocje i zawarłam je tu by się wyładować. Ale kto wie, może coś ciekawego z tej sytuacji rozwiniesz? :3>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz