- I co teraz, ty gruba, puszysta kulko? Nie uciekniesz mi... - mruknęłam cicho.
Cichuteńko. Jednak wystarczyło to długim uszom tej puchatej wredoty (jak dobrze to znam..): uszy w górę, pysk w górę i już nie ma zająca.
Puściłam się w pogoń - byłam szybka, ale zające tak mnie zdenerwowały,
że nie mogłam skupić się na biegu. Raptem zając skręcił i wskoczył do nory,
a ja - w przypływie nagłej determinacji i głupoty - skoczyłam za nim.
Przez pierwsze parę metrów widziałam chociaż ten cuchnący, króliczy ogon, ale potem on też zniknął. Chciałam zawrócić, ale.. nie mogłam! Tunel bardzo się zwęził i utknęłam. Miałam ochotę sobie wygarnąć, że nie zapolowałam na sarny, ale mi się nie chciało (kochane paradoksy) Dopiero po około 15 minutach przypomniałam sobie, że mogę zmienić się w ptaka. Oczywiście.
Jak to ja. No cóż, zmieniłam się, ruszyłam do wyjścia. Trochę to trwało, bo sowie szpony nie są przystosowane do takich wędrówek, ale zziajana wylazłam. I co tera...
Co jest? Dlaczego leżę na ziemi? Co mi się wbija w pierś? Raczej kto?
Przybrałam wilczą postać. Towarzyszący temu błysk oślepił przeciwnika, akurat na tyle, żebym zdążyła wstać i podkulić ogon.
- Zostaw mnie! Bo jak nie, to.. to... trudno..- miało zabrzmieć groznie, ale nie wyszło.
- Co się... Skąd się tu wzięłaś?- spytał basior. Brązowy. Błękitne oczy. Wisiorek na szyi. Nie znam.
- Eee, ja? Właśnie się odsowiłam. To znaczy.. - uświadomiłam sobie, jak dziwnie to słowo brzmi- ...szukałam..muszelek! Jako sowa! Tak, tak.
- OK. A jak się nazywasz? - nieznajomy uniósł brew. Dobra, czas skończyć to wahanie się.
- Maddie. A ty pewnie też masz imię?
- Gonzo. Możesz mówić Gonz. Sorry, myślałem, że to zwykła sowa. Trochę mnie zaskoczyłaś. Sowy są dobre, ale.. na obiad. - uśmiechnął się. Miał ładny uśmiech.
- Nic się nie stało. To może chodzmy do...- przeszukałam w pamięci listę fajnych miejsc- do.. Litore Somina? Może nie, tam jest dużo krzaków.
- To nie będzie problem.. Za mną!
<Gonzo?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz