- Nie bój się- mruknąłem.- Zaraz cię rozwiąże.
Z tymi słowami, wdrapałem się na drzewo i zacząłem ciąć linkę, w której zaplątana była łapa Klair. Jednak moje starania nie przyniosły efektu, a kroki ludzi było słuchać coraz wyraźniej. Postanowiłem przegryźć sznur, jednak w tym samym momencie poczułem, jak coś o ostrych kantach uderza mnie w łeb. Potem była już tylko ciemność...
Kiedy się ocknąłem, moją pierwszą myślą było, skąd wzięło się to okropne pulsowanie w mojej głowie. Powoli zaczynałem sobie jednak wszystko przypominać. Rozejrzałem się dookoła. W pomieszczeniu panował półmrok, ale mogłem tam dostrzec mnóstwo klatek, w których siedziały, skulone jakieś zwierzęta. Począwszy od jeleni, po wilki , a kończąc na feniksach i jednorożcach. Sam również byłem zamknięty w małej klitce ze stalowymi prętami.
- Tosh?!- usłyszałem.
Gwałtownie odwróciłem łeb. W tej samej klatce co ja, siedziała Klair. Nie patrzyła mi w oczy, delikatnie drżąc.
- Co się stało?- zapytałem z niepokojem.
- Ludzie! To jakaś zorganizowana grupa, łapie różne stworzenia i gdzieś wywozi.
- Dlaczego same się nie uwolnią? Przecież feniksy, na przykład- wskazałem na ogromnego, ognistego ptaka, skulonego w prawym rogu pomieszczenia- mają dużą moc. Bez problemu by się mógł uwolnić!
- Nic nie rozumiesz. Stąd nie wydostaniemy się tak łatwo!
- Damy radę, to przygoda!- lekko uściskałem waderę i zacząłem skakać.- Może damy radę to rozwalić? Magią?
- Próbowałam. To na nic, one blokują i pochłaniają ataki magiczne.
- Więc zniszczymy to za pomocą najstarszych metod nam zwanych...
- Czyli?
- Siłą, Klair. Siłą- wyszczerzyłem kły w szerokim uśmiechu, chcąc dodać wilczycy otuchy. Następnie zacząłem walić w pręty, krzycząc ile sił w płucach. Po chwili zauważyłem, że jeden z drągów lekko się odkształca, aż w końcu byłem w stanie chwycić go w zęby i odgiąć do tyłu tak, że między prętami powstała szczelina dość szeroka, by wilk mógł się nią przecisnąć.
- Idziemy?- zapytałem pogodnie.
< Klair?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz